Kinderboeken die afrohaar vieren, laten jonge lezers niet alleen de schoonheid en veelzijdigheid van afrohaar zien, maar ze doorbreken ook generaties van stereotypering. Zulke boeken geven Zwarte kinderen woorden en beelden van trots en zelfliefde.

Kinderboeken waarin meisjes met een hijab op een vanzelfsprekende manier voorkomen, laten jonge lezers zien dat geloof, identiteit en cultuur géén reden tot uitsluiting zijn maar een bron van trots en kracht. Ze normaliseren religieuze en culturele expressie en bieden herkenning aan kinderen die zich vaak onzichtbaar of niet gewenst voelen. Voor jonge meisjes zijn zulke verhalen een krachtige bevestiging: je mag er zijn, precies zoals je bent.

De auteur liet zich in een interview ontvallen dat ze erg lange tijd aan het boek werkte, en dat voel je ook aan alles: hier is aan geschaafd, gekauwd, herschreven, gewikt en gewogen. Elk woord zit juist. Geen woord is er te veel. Geen woord te zwaar. Geen woord te weinig. Ook niet te complex of te simplistisch. En net door dat werk, leest het zo vlot, poëtisch en ‘juist’.

Hoewel nergens expliciet benoemd, zou je Latif kunnen lezen als een neurodivergent personage. Niet vanwege zijn gedrag, maar vooral door de manier waarop zijn omgeving reageert. Zo barst zijn vader op een bepaald moment in tranen uit omdat Latif geen vreugde toont. Een scène die doet denken aan de rauwe emotie die ouders soms ervaren wanneer hun kind niet voldoet aan het neurotypische beeld dat ze voor ogen hadden.

Hoewel het belangrijk is te benadrukken dat de geschiedenis van zwarte mensen niet begon met slavernij, is het essentieel dat kinderen verhalen lezen die de kracht, moed en het verzet van tot slaaf gemaakten belichten. Zulke verhalen dragen niet alleen bij aan representatie, maar stimuleren kinderen ook om na te denken over macht, …